Marleen's Wereld

Een jaar geleden schreef ik  deze blog. Vanaf 21 december zou het een en ander voor mij veranderen. Ik kan nu die balans opmaken en ben aardig tevreden! Zeker als het om mijn gezondheid gaat! (ook mijn geestelijke gezondheid ;) ) Vorig jaar januari ben ik in gesprek gegaan met een dieetpsycholoog die hele praktische tips gaf waar ik meteen mee aan de slag kon. Eerst ben ik gaan puinruimen in mijn hoofd en gaan 'omdenken' (is dàt niet het woord van 2013?!). Daar heb ik een half jaar voor nodig gehad. Daarna ben ik gaan nadenken over hoe ik nu verder wil gaan met eten en drinken. Een van mijn wensen was om suikervrij en granenvrij te eten. Niet omdat het een hype was, of is, maar omdat ik merkte dat het mij goed deed. Ik at al vaker een dagje of twee geen suiker en/of brood gewoon omdat mijn lijf dat aangaf. En dan ebde langzaam de pijn uit mijn lijf weg. Dus begon een zoektocht over het net naar ideeën, tips, aanbevelingen.  Ik kwam bij de site van Mitchel terecht. En zo kwam

Even pauze! Met een kopje venkelthee even blogs lezen èn er een schrijven ;) Ontbijtjes en trommels klaargemaakt, kinderen weggebracht, de benedenverdieping opgeruimd van al het los slingerende speelgoed (note to self: toch kinderen dit 's avonds laten doen!), oud papier opgeruimd, afwasmachine uit- en ingeruimd, twee wassen gedraaid en weggewerkt, derde was zit nu in de droger, met jongste gespeeld, oudste de deur uit geholpen, vogeltjes buiten te eten gegeven. Ach, het zijn zo van die dagelijks terugkerende klusjes. Vandaag moest ik me er echt even toe zetten. Heb wel vaker een dipje als ik de dagen ervoor juist heel veel heb gedaan. Is niet erg, de woensdag is voor mij ook niet echt een dag om heel erg productief te zijn. Moet al weer op tijd vertrekken om de basisschoolkinderen op te halen die 's middags natuurlijk vrij zijn. Dan komt er meestal ook niet veel huishoudelijks uit mijn handen ;) Wel vast de ingrediënten voor het avondeten klaar gezet. Er staat spaghetti bologn

Het is nog maar twee weken tot Kerst. Een paar weken geleden heb ik besloten dat deze vakantie een vakantie van rust gaat worden. Tot nu toe zijn we iedere vakantie wel bezig geweest met ons huis. Of aan de buitenkant (gevelbekleding, tuin, dak) of aan de binnenkant (voor de zoveelste keer maar weer eens opruimen en spullen wegdoen). Ook manlief is iedere vakantie nog aan het werk met toetsen nakijken, lessen voorbereiden, studie, projecten etc. Maar deze vakantie gaan we dat anders doen!  En dus ben ik nu hard bezig om alles in huis op orde te krijgen. Opruimen, schoonmaken, dingen repareren. Zoveel mogelijk zodat we straks ècht kunnen uitrusten. De komende dagen zal ik oudste zoon ook extra achter zijn broek aanzitten, lees: helpen om al zijn huiswerk af te krijgen zodat de achterstanden zijn weggewerkt. Tijdens één van mijn schoonmaakklusjes, in dit geval de oven, schoot me iets te binnen. Mijn moeder en ook de moeders van mijn vriendinnen droegen vroeger en misschien nog wel een

Gisteren kregen de basisschoolkindjes een setje kerstkaarten mee naar huis. 3 van zichzelf en de 5 mooiste van alle klassen. Dochterlief van vier had de mooiste kaart van de onderbouw gemaakt volgens de juffen. (Ja, ik weet het: moeders is trots en ik wil niet weten welke pedagogische gedachte hier achter zit en dat wil ik ook niet weten, ben gewoon trots!).  Het is de bedoeling dat ze zo'n setje van 8 kaarten voor €6 verkopen. Uiteraard hebben wij van alle twee een setje gekocht. Ook opa en oma vonden het geweldig net als de buurman die ook beiden twee setjes hebben gekocht. Andere buurman heeft 1 setje gekocht. Blijven er van de 16 die we moeten verkopen nog 9 over. De andere opa en oma moeten er ook aan geloven. Maar dan? Ik vind het vrij prijzig en om zomaar langs de deuren te gaan met zulke prijzig kerstkaarten, tja, dat druist wel erg in tegen mijn zuinige aard. Aan de andere kant is de opbrengst voor een goed doel: speeltoestellen voor op het middenbouw/bovenbouw plein. Ach,

Zomaar wat gekeuvel over het huishouden terwijl ik even een, welverdiende, pauze neem. De wassen draaien, de droger droogt, de afwasmachine staat klaar om aangezet te worden (nog even wachten op de broodtrommels van de kinderen!). Het is opgeruimd in huis. De administratie is weer helemaal bij. Budgetten gesteld en rekeningen betaald. Wil toch weer eens goed kijken waar we op kunnen besparen de komende tijd. Ja, ik weet het: handige tijd om daar mee te beginnen nu, haha! Eindelijk kom ik ook weer toe aan kleine projectjes. Zoals de jassenkast. Wat een drama was dat! Alhoewel ik al wel de kledingwissel had gedaan en de zomerjassen al weer keurig zijn gewassen en opgeborgen, lag er toch nog zomerkleding. Een dunne bodywarmer, een te dun jasje.. Dat vroeg om een grondige inspectie! Nu hangt alles weer netjes en zijn de mutsen, dassen en handschoenen ook weer uitgezocht èn per kind in zijn of haar opbergvakje gedaan. Klaar voor de kou :) Vanmiddag komt eerst nog onze vaste thuiskapster de

Ben heus niet weggelopen, het is alleen zo...nou je weet wel. .druk Zat de laatste tijd erg veel op Feest.boek. Beetje bijhouden wat er allemaal gaande is. Maar het begon me steeds meer tegen te staan. Overal kom ik berichten tegen van mensen of organisaties die een mening over iets moeten hebben. Dit is goed, dat is slecht. Je moet zus, je moet zo. Merk dat ik er even geen zin meer in heb. Je kan veel leren van de mening van een ander, ook als je het er niet mee eens bent. Maar nu is het genoeg. Ben op het moment even klaar met 'leren' ;) En dus ben ik heerlijk in huis bezig. Samen met jongste de keet op orde maken voor de Kerstvakantie. Dan wil ik alles klaar hebben en dan gaan we twee weken met z'n zessen luieren, jihaaa! Geen klussen, geen werk, geen school, geen huiswerk: niets!! Alleen maar lol en uitrusten. Wat kan ik daar al naar uitkijken. Ondertussen ben ik ook nog jarig geweest. Manlief en ik vieren het al een tijdje niet meer om te voorkomen dat familie en vrien

Ik wilde eigenlijk een blogje schrijven over de oordelende toon die op de social media rondwaart. Het zeikspookje noem ik het maar. Doe je mee met een spelletje waarbij je, als je het antwoord fout hebt, je profielfoto voor drie dagen moet veranderen, wordt je uitgemaakt voor dom. Je bent vanaf dan een minderwaardig Faceboekie want je laat je in met flauwe zaken waar alleen de minderen in de maatschappij aan meedoen.  Leef je niet volgens bepaalde regels of een bepaalde ideologie word je zelfs geblokt. Heel grappig. Tenminste, voor degene die daartegen kunnen. Maar er zijn ook mensen die daar onzeker van worden. Jee, ik doe dat niet dus dan ben ik een slecht persoon. Dat lijkt me toch geenszins de bedoeling van de opmerkingen maker of maakster. Of wel? Maar goed, daar ga ik dit blog toch maar niet aan wijden. Want het is zo zonde van je tijd om deze te verspillen aan de zeikspookjes die op iedere slak zout leggen. Waar ik het dan wel over wil hebben? Nou, over de boom naast ons huis. E

Ik stop hem 5 euro toe. Hij pakt het gretig van me aan en bedankt me wel tien keer. "Gebruik het wijs," zeg ik terwijl ik hem recht aankijk. "Dat doe ik zeker, dat doe ik zeker," verzekert hij me. Ik rij weg met gemengde gevoelens. Heb ik hier goed aan gedaan? Vanuit een impuls gereageerd; het is niet altijd slim. Maar deze keer voelde ik dat het moest. We waren de boodschappen aan het inladen toen ik werd aangesproken door een lange man die wat krom liep. "Mevrouw, mag ik u wat vragen?" Hij wappert met een paar kaartjes voor mijn neus. "Natuurlijk!" reageer ik vriendelijk. De man heeft een prettig voorkomen. In één oogwenk raakt hij me. "Langs de Rijnkade zit het slaaphuis en voor vier euro kan ik er een nacht slapen en douchen en eten," vertelt hij snel. "Zou u mij willen sponsoren zodat ik er een nacht kan slapen?" Ik reageer sip en verontschuldigend. Want ik heb alleen mijn pinpas bij me. Ik heb bijna nooit contant geld op

Zestig jaar geleden was het gebruikelijk dat men rookte. Sterker nog: het was 'gezond'. Menig mens werd aangespoord om vooral toch te gaan roken. Jaren geleden werd men op de voordelen van je kindje bij je dragen gewezen. De Baby Bjorn deed zijn intrede. Als we nu iemand zien roken vragen we ons vertwijfeld af: waarom? We weten met z'n allen dat het slecht is, dat het dodelijk is, zelfs in de derde graad kankerverwekkend. Ieder zijn eigen keus uiteraard (zolang ik er maar niet aan blootgesteld word). We hoeven hier niet over te discussiëren, we weten allemaal hoe het zit.  De feiten liggen op tafel en de onderzoeken zijn onomstreden. Als je de keuze maakt om wel te gaan roken, noem ik dat dom. Je moet het zelf weten, maar ik vind het dom. Ik kan het ook anders omschrijven dan is het minder pijnlijk om te horen: niet erg verstandig. Helpt dat? dom ( bijvoeglijk naamwoord, bijwoord )   1 met weinig verstand   Toen ik mijn eerste kind kreeg had ik nog nooit van een draagdoek

Wederom heb je moeten ervaren dat de wereld niet altijd even eerlijk is. Dat mensen om je heen niet goed nadenken over de gevolgen van hun acties. Over andermans gevoelens heen walsen. Ik ben niet zo opgevoed en zo heb ik jou ook niet opgevoed. We blijven geloven in de goedheid van anderen. Gaan nog steeds uit van het principe dat je een ander behandeld zoals je zelf behandeld zou willen worden. Dat wordt ook wel naïef genoemd door mensen die verbitterd zijn. Maar wij blijven kijken naar de mooie dingen in het leven. Om ons heen maar ook in andere mensen. Dat is de kracht die in jou zit, die in mij zit. We proberen dat door te geven aan anderen. En we hebben nog veel werk te verzetten. Laat je niet uit het veld slaan door andere mensen, lieverd. Samen gaan wij de wereld mooier maken. Dat is mijn belofte aan jou. Mijn lieve, grote, zorgzame, grappige en stoere puberzoon! Liefs, Mama

Vandaag met dochterlief naar de Ouders Natuurlijk Beurs geweest. Wat een verademing was dat! Het was er druk met vaders, moeders en vooral heel veel kindjes. Kindjes die rondliepen, in draagdoeken zaten of bij moeder aan de borst hingen. De sfeer was heel gemoedelijk. Niet zoals bij andere beurzen waar meteen getrokken en geduwd wordt. Waar je blij mag zijn als je aandacht krijgt van de verkoper. (de stand van www.samenbevallen.nl waar ik heerlijk heb gekletst met Facebookvriendinnetje Carina) Toen ik eenmaal thuis zat, nog steeds met een big smile op mijn gezicht van de heerlijke dag, schoot het me te binnen. Aandacht. Dat is het: Aandacht! De mensen die daar binnen waren, hadden aandacht voor hun kinderen, voor hun partners, voor hun medemens. De standhouders hadden aandacht voor hun klanten. Oprechte aandacht. Natuurlijk ook om te verkopen, maar ook oprechte aandacht ook als er niets verkocht werd. Moeders hadden aandacht voor hun kindjes terwijl ze borstvoeding gaven. Dat is tevens

Het valt mij de laatste tijd op dat veel mensen sterk hun mening moeten geven. Niets mis mee om je mening te geven. Prima zelfs. Zo kan je tot mooie discussies komen, zinvolle vergelijkingen maken, tegenstelling ontdekken en misschien zelfs van elkaar leren. Maar een keer in de zoveel tijd komt er weer zo'n storm voorbij en dan móet die mening eruit. Deze wordt kracht bij gezet door stemverheffing, ongecontroleerde armgebaren en het liefst ook nog met stampvoeten. Ook in de geschreven wereld wordt er regelmatig met kracht geschreven. Hoofdletters, uitroeptekens en vooral veel woorden als: moet, het is zo, onzin, belachelijk, echt waar etc. Dat grijpt mij aan. Hiermee sluit je namelijk de deur naar een vriendelijke discussie. En kunnen wij niet juist leren van elkaars zienswijze, van elkaars ervaringen? En zeker niet minder belangrijk: wat leren wij onze kinderen hiermee? Dat schreeuwen of elkaar verbaal in een hoek duwen de norm is? Misschien ben ik de Moeder Theresa van de communi

Ik ben bij vlagen een hele strenge moeder. Als ik mijn kinderen roep (we hebben er vier), wil ik ook dat ze meteen komen. Geen getreuzel, geen gepruts. Ik heb wel eens voor de grap gezegd dat het net is alsof je een hond africht  Voor de rest kunnen ze een potje bij me breken. We hebben uiteraard regels in huis anders is het niet leefbaar, maar er mag hier ook veel. Hut bouwen midden in de kamer? Gezellig! Verven op de ramen? Geen probleem! Apekooien met vriendjes? Prima! Maar wat schetst mijn verbazing? Mijn kinderen gaan liever "Ergens Anders" spelen. Ik snapte dat niet. Vroeger (ja, daar gaan we *grijns*) moest het bij ons in huis vaak stil zijn in verband met een studerende vader. Was geen probleem want wij leefden met name op straat. Manlief en ik vinden het erg belangrijk dat de kinderen thuis kunnen doen wat ze willen (binnen de marges uiteraard) en zo hun creativiteit en oplossingsvermogen kunnen ontwikkelen. Maar nee, ze gaan dus liever "Ergens Anders" spel

Oei, dat is een lange tijd geleden! Maar ik heb niet stilgezeten. In tegendeel zelfs! Ben op zo'n beetje ieder vlak juist heel erg druk en dat voelt zo lekker. Zo langzamerhand krijg ik de boel hier weer op de rit en beleef ik er ook nog plezier aan. Dat is toch wel heel belangrijk, of niet? Ons meisje is vorige week voor het eerst gaan wennen op school. Een hele stap zo onder moeders vleugels vandaan. Gelukkig vond ze het erg leuk (ondanks dat ze niets gezegd heeft en niet wilde eten en drinken) en heeft ze ook erg veel zin in morgen en donderdag wanneer ze weer een half dagje mag oefenen. De drie jongens zijn ook goed bezig. Daar is minder nieuws onder de zon. Trouwens, over de zon gesproken...heerlijk hè, dit weer?! De deur kan weer open, de was naar buiten, de kinderen naar buiten. Genieten met een hoofdletter dus! En dus, omdat het Lente is, heb ik de voorjaarskriebels en moet alles opgeruimd worden. Inmiddels zijn er al 9 vuilniszakken met kleren, 4 dozen met oud papier en