Ouwe Reus

Ik wilde eigenlijk een blogje schrijven over de oordelende toon
die op de social media rondwaart. Het zeikspookje noem ik het maar. Doe je mee
met een spelletje waarbij je, als je het antwoord fout hebt, je profielfoto
voor drie dagen moet veranderen, wordt je uitgemaakt voor dom. Je bent vanaf
dan een minderwaardig Faceboekie want je laat je in met flauwe zaken waar
alleen de minderen in de maatschappij aan meedoen. 

Leef je niet volgens bepaalde regels of een bepaalde ideologie word je zelfs geblokt.
Heel grappig. Tenminste, voor degene die daartegen kunnen. Maar er zijn ook
mensen die daar onzeker van worden. Jee, ik doe dat niet dus dan ben ik een
slecht persoon. Dat lijkt me toch geenszins de bedoeling van de opmerkingen
maker of maakster. Of wel?

Maar goed, daar ga ik dit blog toch maar niet aan wijden.
Want het is zo zonde van je tijd om deze te verspillen aan de zeikspookjes die
op iedere slak zout leggen.

Waar ik het dan wel over wil hebben? Nou, over de boom naast
ons huis. Een gewone Es. Echter voor mij niet zo gewoon. Ik ben namelijk een
beetje verliefd op deze boom. Zodra ik aan tafel ga zitten, kijk ik uit op deze
imposante reus. Met zijn grijs-groene bast is hij al jaren mijn vertrouwde
staarpunt. 

Langzaam begint hij nu weer zijn blad te verliezen waardoor
er weer een doorkijk ontstaat naar de verderop gelegen tuinen en het bosje. Ik
verheug mij ieder jaar weer op dit moment. Net als dat ik me in de lente er
weer op verheug dat de blaadjes weer aan de boom komen. Dan lijkt het net alsof
ik onder takken schuil. Als een soort paraplu boven mijn hoofd  en mijn laptop. Veilig vanonder de boom
peinzend over de wereldproblematiek.  

Zoals het zeikspookje.

Liefs,

Marleen