"Ergens Anders"
Ik ben bij vlagen een hele strenge moeder. Als ik mijn kinderen roep (we hebben er vier), wil ik ook dat ze meteen komen. Geen getreuzel, geen gepruts. Ik heb wel eens voor de grap gezegd dat het net is alsof je een hond africht Voor de rest kunnen ze een potje bij me breken. We hebben uiteraard regels in huis anders is het niet leefbaar, maar er mag hier ook veel. Hut bouwen midden in de kamer? Gezellig! Verven op de ramen? Geen probleem! Apekooien met vriendjes? Prima!
Maar wat schetst mijn verbazing? Mijn kinderen gaan liever "Ergens Anders" spelen. Ik snapte dat niet. Vroeger (ja, daar gaan we *grijns*) moest het bij ons in huis vaak stil zijn in verband met een studerende vader. Was geen probleem want wij leefden met name op straat. Manlief en ik vinden het erg belangrijk dat de kinderen thuis kunnen doen wat ze willen (binnen de marges uiteraard) en zo hun creativiteit en oplossingsvermogen kunnen ontwikkelen. Maar nee, ze gaan dus liever "Ergens Anders" spelen. En waarom, wilde ik na enig aandringen toch echt weten. Omdat ze "Ergens Anders" meer apparaten met stekkers hebben!
Geloof me, wij hebben helaas ook meer dan genoeg apparaten met stekkers. Maar die zijn niet up-to-date. En de spellen zijn natuurlijk niet meer van deze tijd. Denk nou niet dat ze zielig zijn hoor. We hebben een Wii en de drie oudsten hebben ieder hun eigen Nintendo (ds of 3 ds of ander lettertje/cijfertje). Bij vlagen wordt daar heel intensief en leuk op gespeeld en dan opeens is het weer over. Dan hebben ze bij "Ergens Anders" weer op de Wii U of V of W gespeeld en die is natuurlijk veel 'vetter'. Of zijn ze "Ergens Anders" op de Wii geweest met dat hele vette schietspel.
En dan komt de strenge moeder in mij weer boven. Ik wil niet dat mijn kinderen de hele middag met hun neus voor een schermpje zitten. En al helemaal niet voor een schietspelletje. Dus wordt er minder met die vriendjes gespeeld. Klaar! Of ze komen maar hier en dan ga ik wel zakdoekje met ze leggen :) Oké, dat gaat te ver, haha.
En toen kwam nummer twee naar me toe.
"Mam, ik wil eigenlijk dat er hier dingen in huis veranderen."
Ik keek hem verbaasd aan. Hij was zo serieus.
"Wat zou jij dan willen veranderen?" vroeg ik aan mijn zesjarige.
"Nou, ik zou willen dat ik de afwasmachine mocht uitruimen."
Kan je je voorstellen dat ik van verbazing van mijn stoel viel?
"Goh, die is net ingeruimd," zeg ik spijtig. "Maar zou je willen helpen met koken?" probeerde ik voorzichtig.
"Ja!!!" riep hij enthousiast.
Sindsdien is er bijna iedere dag wel een kind samen met mij in de keuken te vinden om te koken. Geen stekkers behalve die van de waterkoker.
En de moeder van "Ergens Anders"? Die is erg verbaasd dat mijn kinderen zo zelfstandig zijn..
En jouw kinderen? Zijn die zelfstandig?
Liefs,
Marleen
Maar wat schetst mijn verbazing? Mijn kinderen gaan liever "Ergens Anders" spelen. Ik snapte dat niet. Vroeger (ja, daar gaan we *grijns*) moest het bij ons in huis vaak stil zijn in verband met een studerende vader. Was geen probleem want wij leefden met name op straat. Manlief en ik vinden het erg belangrijk dat de kinderen thuis kunnen doen wat ze willen (binnen de marges uiteraard) en zo hun creativiteit en oplossingsvermogen kunnen ontwikkelen. Maar nee, ze gaan dus liever "Ergens Anders" spelen. En waarom, wilde ik na enig aandringen toch echt weten. Omdat ze "Ergens Anders" meer apparaten met stekkers hebben!
Geloof me, wij hebben helaas ook meer dan genoeg apparaten met stekkers. Maar die zijn niet up-to-date. En de spellen zijn natuurlijk niet meer van deze tijd. Denk nou niet dat ze zielig zijn hoor. We hebben een Wii en de drie oudsten hebben ieder hun eigen Nintendo (ds of 3 ds of ander lettertje/cijfertje). Bij vlagen wordt daar heel intensief en leuk op gespeeld en dan opeens is het weer over. Dan hebben ze bij "Ergens Anders" weer op de Wii U of V of W gespeeld en die is natuurlijk veel 'vetter'. Of zijn ze "Ergens Anders" op de Wii geweest met dat hele vette schietspel.
En dan komt de strenge moeder in mij weer boven. Ik wil niet dat mijn kinderen de hele middag met hun neus voor een schermpje zitten. En al helemaal niet voor een schietspelletje. Dus wordt er minder met die vriendjes gespeeld. Klaar! Of ze komen maar hier en dan ga ik wel zakdoekje met ze leggen :) Oké, dat gaat te ver, haha.
En toen kwam nummer twee naar me toe.
"Mam, ik wil eigenlijk dat er hier dingen in huis veranderen."
Ik keek hem verbaasd aan. Hij was zo serieus.
"Wat zou jij dan willen veranderen?" vroeg ik aan mijn zesjarige.
"Nou, ik zou willen dat ik de afwasmachine mocht uitruimen."
Kan je je voorstellen dat ik van verbazing van mijn stoel viel?
"Goh, die is net ingeruimd," zeg ik spijtig. "Maar zou je willen helpen met koken?" probeerde ik voorzichtig.
"Ja!!!" riep hij enthousiast.
Sindsdien is er bijna iedere dag wel een kind samen met mij in de keuken te vinden om te koken. Geen stekkers behalve die van de waterkoker.
En de moeder van "Ergens Anders"? Die is erg verbaasd dat mijn kinderen zo zelfstandig zijn..
En jouw kinderen? Zijn die zelfstandig?
Liefs,
Marleen
Haha mooi zeg. Hier ook een erg zelfstandig kind en weinig apparaten. Maar de zorg dat het bij anderen leuker is vanwege apparaten en snoep voel ik wel eens.
BeantwoordenVerwijderenLiefs MamaNatuurlijk
De oudste wil altijd thuis spelen, de middelste soms thuis maar ook heel graag bij anderen. Hier zijn veel apparaten met stekkers, en daar mag mee gespeeld worden, eigenlijk net als bij zijn vriendjes thuis. Dochter heeft daar minder mee. Maar sinds we een trampoline hebben is alles anders, er wordt alleen nog maar gesprongen, haha.
BeantwoordenVerwijderenZelfstandig, eh...ja, eh, moeilijke vraag. Op bepaalde gebieden heel erg, maar ik pamper ze ook wel eens teveel en daar worden ze wel lekker lui van....
mijn dochter werd wel eens meewarig aangekeken omdat ze vanaf een bepaalde leeftijd mee moest helpen in huis, maar nu plukt ze daar de vruchten van want ze kan zich prima redden als ze op zichzelf gaat wonen, ze kan redelijk koken, zelf de was doen , boodschappen doen en een aantal doe het zelf klusjes zoals het water van de verwarming bijvullen kan ze ook alleen, dit in tegenstelling tot een aantal van haar vrienden en vriendinnen van weleer, die nu ze op zichzelf gaan wonen nog regelmatig de hulp van thuis in moeten roepen omdat ze thuis nooit iets hoefden te doen.
BeantwoordenVerwijderen