Minder..

Nee, dit gaat niet over consuminderen..



Ik schreef dus in mijn vorige blog  dat ik de volgende keer vast een vrolijkere blog zou schrijven.

Helaas lukt me dat nog niet.



Na het overlijden van mama op 13 maart kregen we 2 dagen later te horen dat mijn vader nog maar een paar weken te leven had. En dat terwijl we nog in de rouw om mama zaten. Twee weken later zaten we in het ziekenhuis en bleken opeens alle bloedwaarden weer normaal te zijn en die weken..tja, dat gold niet meer.. Goh, wat een rollercoaster zeiden we tegen elkaar (ik ging ieder ziekenhuis bezoek mee)



We sukkelden met z'n allen wat door. Proberend een nieuw ritme te vinden in ons leven. Zowel pa als ik met mijn gezin. Dat lukte best aardig! Oudste slaagde voor de HAVO en schreef zich in om in Nijmegen Engels te gaan studeren en werd aangenomen. De andere kindjes weer met vlag en wimpel over. Even een periode van relatieve rust.

We werden zelfs een beetje moedig en boekten een vakantie naar Zuid-Limburg. Onder aanmoediging van papa die vond dat we ècht moesten gaan. Zo gezegd, zo betaald..



Een week (of zoiets) voordat we zouden gaan, ging ik nog even met pa naar het ziekenhuis voor de reguliere controle..Dus.. Je voelt hem misschien al aankomen? De waardes waren zo slecht dat de prognose nog maximaal 3 weken was. Tja, dan ga je dus niet op vakantie. Hoop gedoe maar gelukkig konden we nog cancellen en hebben van de verzekering het geld terug gekregen. Anderhalve week later zitten we bij een vervangende arts aangezien de eigen arts op vakantie was.

"Het valt wel mee," zegt hij. "Ik wil u een voorstel doen." Zes weken zonder medicatie tegen de kanker en dan met een nieuw medicijn beginnen. Het oude werkte in ieder geval niet meer. En aangezien mijn vader een vechter is, greep hij deze kans aan. Na een 'bumpy ride' de eerste weken met veel misselijkheid en pijn kroop hij er langzaam weer een beetje bovenop. Wat een heerlijke zomervakantie. Hij is meerdere keren hier geweest, wij hebben daar gegeten en buiten gezeten. Van elkaar genoten, mag ik wel zeggen. Wel fragiel, maar hij was er nog! En hij kocht een vleugel: een jongensdroom werd werkelijkheid! Een hele onderneming, maar boy-oh-boy.. wat klinkt 'ie mooi!!!



De periode om weer naar het ziekenhuis te gaan brak weer aan. De bloedwaardes waren niet denderend maar de oncoloog durfde het aan om toch met het nieuwe medicijn te beginnen. Weer volgde een lastige periode van pijn en misselijkheid. Maar ook hier leek het even beter te gaan. Alleen de moeheid sloeg genadeloos toe. Hij kon niets meer. Sliep steeds meer. Liet mij alleen de boodschappen doen terwijl we dit al tijden samen deden. Kwam het huis niet meer uit. Ja, nog één keer om iets in de tuin te doen waar hij viel en op de SEH belandde. Dat liep allemaal met een sisser af gelukkig.



Toen kwam het gesprek van 18 oktober. "Ik kan niets meer voor u doen, ik moet u terug verwijzen naar de huisarts." En daar zit je dan met je goeie gedrag. Ergens wisten we het al wel, voelden het wel aankomen. Lopen ging ook al niet meer lekker. Dag Radboud. Dag wekelijkse ritjes samen..



Inmiddels ligt hij in een bed in de woonkamer, kan nauwelijks op zijn benen staan, eet niet meer, drinkt nog wel.. Vraagt zich af of hij echt niet meer beter kan worden. Maar dat kan niet. De lever houdt er mee op, de nieren werken ook niet meer naar behoren. Kortom het is een zooitje. We wachten en wachten en wachten. En we genieten van elkaars gezelschap.

Ik ben er iedere dag. Vaak meerdere keren. Zorg dat alles op rolletjes verloopt. Thuiszorg komt meerdere keren per dag en ondanks de enorme tijdsdruk die er op hun werk ligt, nemen ze de tijd. Voor papa en ook voor mij. We voelen ons allebei gezegend met zoveel lieve mensen om ons heen.



En zo wordt alles hier steeds iets minder. Behalve de tranen.



Tot de volgende keer... wanneer dat dan ook moge zijn!

Marleen