Spelen
Of vriendje X mag komen spelen. Tuurlijk, hartstikke leuk! The more the merrier!
Maar ik ken vriendje X niet. En daarmee begint de ellende. Mijn ellende wel te verstaan. Want ik ben namelijk een moeder die toch wel houdt van bepaalde waarden en normen enz enz..
"Och, hij kan wel op de fiets naar jullie toe en dan kan hij vanaf jullie wel naar huis fietsen."
Ik zie de afstanden en het zeer drukke verkeer voor me en ben daar al niet blij mee. Het kind is ook nog maar 9. Oké, het is niet mijn kind..maar stel dat er op de weg naar huis iets met hem gebeurd! Dan voel ik me schuldig: had ik hem toch maar even naar huis gebracht.
Goed, loslaten, Marleen! Niet jouw kind!
Gelukkig is dat probleem snel opgelost want wat blijkt als manlief thuiskomt met de kinderen in zijn kielzog? Hij wordt al snel opgehaald om naar de tandarts te gaan. Probleem opgelost!
Vriendje X loopt meteen naar binnen.
"Wat is er boven?" en stormt zo naar boven. Ondertussen zoonlief commanderend dat hij mee moet.
Na een paar minuten (drie van onze vier kinderen zitten inmiddels boven te spelen) komt hij weer naar beneden. Gaat naast oudste staan die de koptelefoon op heeft en huiswerk maakt en vraagt hem het hemd van het lijf. Dan loopt hij naar de achterdeur die op slot zit en gaat de sloten openmaken. Hij moet nog wel even zoeken naar waar de sleutels liggen.
"Kom! We gaan naar buiten!" roept hij even later. Zoonlief, die het allemaal wel best vindt, loopt gedwee mee. En zo zijn ze alle vier even later in de tuin aan het spelen. Dus. Niet. Echt, niet gelogen!, 5 minuten later stormt hij als enige naar binnen en rent met zijn modderschoenen meteen door naar boven.
Manlief en ik kijken elkaar verbaasd aan. Wat gebeurt er hier?
Zoonlief volgt hem naar boven nadat hij zijn schoenen heeft uitgedaan. Maar al snel komt vriendje weer naar beneden.
Ik doe net de apothekerskast met kruiden open. Ben bezig met kippensoep te maken.
"Wat een coole kast, wat zit er in?" roept hij en duwt zijn neus in mijn kast.
Snel doe ik de kast dicht en mompel iets.
"Mag ik limo?"
"Ja, dat mag wel," zeg ik rustig.
"Wat hebben jullie voor een limo?" en wil al de koelkast opentrekken.
"Gewoon, aardbeienlimo," antwoord ik terwijl ik hem de keuken uitschuif.
"Oh, dat is goed!" roept hij gerustgesteld. "Kom, gaan we televisiekijken," beveelt hij zoonlief dan. "Waar is de afstandsbediening?"
Ik ga weer aan tafel zitten bij manlief die toetsen aan het nakijken is.
"Eens en nooit weer!" lezen wij in elkaars blik.
Nu nog aan zoonlief vertellen...
Liefs,
Marleen
:-) bedankt voor de waarschuwing :-)
BeantwoordenVerwijderen:D
VerwijderenMisschien kun je je zoon eerst eens vragen wat hij er nu van vond. Kinderen voelen meestal feilloos aan dat het niet de manier is waarop jullie normalitair met elkaar, spullen en afspraken omgaan. Onze zoon heeft ook wel eens zo'n vriendje gehad en die gaf dan altijd zelf wel aan dat het helemaal niet leuk was geweest met spelen. Toen ze ouder werden, gaf ik mijn kinderen altijd wel te kennen dat zij op de hoogte waren van de regels thuis en dat ze best mochten zeggen dat bepaalde dingen bij ons niet door de beugel gingen. Een vriend (12 jaar) van zoonlief heeft wel een gepresteerd om te zeggen dat hij geen waterijsje bliefde (prima verder) en of we geen ijsje konden gaan halen bij de ijssalon (niet prima). Echt niet, dat dat kind dat zou kunnen bepalen! Gewoonweg brutaal vond ik dat!
BeantwoordenVerwijderenMet hem over gesproken, maar hij zag het kwaad niet zo. Gevraagd of hij dit zo bij anderen deed. Nee, natuurlijk niet! was zijn geschrokken antwoord.. Toen viel het kwartje geloof ik wel ;)
VerwijderenEerlijk gezegd ga ik altijd direct onze huisregels opnoemen als er zo'n kind binnenkomt. Volgens mij mag je een kind van een ander best waarschuwen als hij in jouw huis is. Of ik verplicht ze bijv. minstens een kwartier buiten te spelen, voordat ze weer naar binnen mogen. De juf op school stelt toch ook regels? Mijn ervaring is dat de onrust of snel over is, of dat het kind zich zo op de huid voelt gezeten, dat hij uit eigen beweging nooit meer komt. Ik blijf graag zelf de baas in mijn huis!
BeantwoordenVerwijderenHuisregels bespreken doe ik eigenlijk nooit. Is ook nooit nodig. Meeste kinderen die hier binnenkomen zijn gezellige kleuters/middenbouwers/pubers. De één komt rustig en timide binnen, de andere vrij en met een gulle lach. Heerlijk al die verschillen.
VerwijderenDit had ik in geen tijden meegemaakt! En meestal laat ik mijn kinderen zelf iets oplossen als een vriendje/vriendinnetje iets doet wat niet zo fijn is. Dan hoor ik al van boven "nee, dat mag niet/ kom we gaan wat anders doen" Erg prettig. Ik ben niet zo van de interventies. Tenzij het gaat om iets kapot maken of iemand bezeren uiteraard ;)
Ik probeer dergelijke situaties te zien als een oefening om een kind wat me niet zo ligt toch te accepteren. Vaak is er een reden waarom een kind zich zo gedraagt.
BeantwoordenVerwijderenTegelijkertijd heb ik er geen moeite mee een kind dat zulk gedrag vertoont mijn eigen grenzen aan te geven. Meestal roept dit (een duidelijke, liefdevolle reactie) respect op van een dergelijk ongeleid projectiel.
Probeer niet te veroordelen.
Hartelijke groeten, Heyya
Haha loslaten met andermans kinderen, daar heb ik ook al moeite mee. Ik wil ze ook het liefst veilig thuis afzetten na afloop. En die vraag van de limo.... brutaal hoor! Zo heeft mijn dochtertje ook een vriendin die de ijskast hier opentrekt. jeetje, ik was te verbijsterd om er iets van te zeggen! Groetjes Carolien
BeantwoordenVerwijderen