Marleen's Wereld

Vandaag met dochterlief naar de Ouders Natuurlijk Beurs geweest. Wat een verademing was dat! Het was er druk met vaders, moeders en vooral heel veel kindjes. Kindjes die rondliepen, in draagdoeken zaten of bij moeder aan de borst hingen. De sfeer was heel gemoedelijk. Niet zoals bij andere beurzen waar meteen getrokken en geduwd wordt. Waar je blij mag zijn als je aandacht krijgt van de verkoper. (de stand van www.samenbevallen.nl waar ik heerlijk heb gekletst met Facebookvriendinnetje Carina) Toen ik eenmaal thuis zat, nog steeds met een big smile op mijn gezicht van de heerlijke dag, schoot het me te binnen. Aandacht. Dat is het: Aandacht! De mensen die daar binnen waren, hadden aandacht voor hun kinderen, voor hun partners, voor hun medemens. De standhouders hadden aandacht voor hun klanten. Oprechte aandacht. Natuurlijk ook om te verkopen, maar ook oprechte aandacht ook als er niets verkocht werd. Moeders hadden aandacht voor hun kindjes terwijl ze borstvoeding gaven. Dat is tevens...

Het valt mij de laatste tijd op dat veel mensen sterk hun mening moeten geven. Niets mis mee om je mening te geven. Prima zelfs. Zo kan je tot mooie discussies komen, zinvolle vergelijkingen maken, tegenstelling ontdekken en misschien zelfs van elkaar leren. Maar een keer in de zoveel tijd komt er weer zo'n storm voorbij en dan móet die mening eruit. Deze wordt kracht bij gezet door stemverheffing, ongecontroleerde armgebaren en het liefst ook nog met stampvoeten. Ook in de geschreven wereld wordt er regelmatig met kracht geschreven. Hoofdletters, uitroeptekens en vooral veel woorden als: moet, het is zo, onzin, belachelijk, echt waar etc. Dat grijpt mij aan. Hiermee sluit je namelijk de deur naar een vriendelijke discussie. En kunnen wij niet juist leren van elkaars zienswijze, van elkaars ervaringen? En zeker niet minder belangrijk: wat leren wij onze kinderen hiermee? Dat schreeuwen of elkaar verbaal in een hoek duwen de norm is? Misschien ben ik de Moeder Theresa van de communi...