Marleen's Wereld

Vandaag sprak ik met een sterke vrouw over je leven (weer) oppakken en sprankelen. Het maakt niet uit op welk gebied zolang dat Heilig Vuur maar weer aangewakkerd wordt. Vroeger lukte alles wat ik aanraakte. Op de één of andere manier kreeg ik het allemaal voor elkaar. Mensen waren meer dan bereid om me te helpen. Ik hoefde het maar te vragen en het was geregeld. Ik had die sprankel die veel mensen prettig vinden. Die sprankel is er nog wel, maar hij is een beetje (oké: heel erg!) stoffig. En het probleem is dat ik de stoffer ben kwijt geraakt. Doordat we kinderen hebben gekregen, ik thuis ben gaan werken en veel meer tijd aan het huishouden ben gaan besteden is alles op een lager pitje komen te staan. Of:  wat stoffiger geworden. Maar nu wil die sprankel er weer uit! En ik heb geen idee waar die vandaan gaat komen en welke kant hij op wil gaan. Eigenlijk heb ik niet eens een idee welk deurtje ik moet openmaken om hem er uit te laten. Maar hij gaat er uit komen. Dus als je ergens o...

Ik maak me op voor het einde van dit leven. Volgens de Maya's zal dat op 21 december zijn. En ik ga met ze mee in die gedachte. Niet dat ik een doemdenker ben hoor. In tegendeel: ik barst van de de positieve energie en heb er vreselijk veel zin in.  De komende dagen ga ik eens heel goed nadenken over wat er niet zo handig was in dit leven. Dat kan ik namelijk in het volgende leven dan beter doen. Het is nog negen dagen tot C-day. C staat bij mij voor Change. Change day dus. Want op 21 december gaat het veranderen! Dan staat in ieder geval het afvallen en gezond worden met stip op nummer één. En langzamerhand wil ik mijn familie ook meenemen met mijn mooie reis door het gezonde leven. Ik ga ze helpen met hun koffers te vullen met de juiste bagage. Heb al vast een doosje voor ze gevuld. Weet je wat er in zit? Nou vooruit ik zal het je vertellen, maar niet verklappen hoor anders is het geen verrassing meer! In dat doosje zit zo mogelijk nog meer liefde van mij voor ieder van hun....

In ons huishouden bevind zich één dwarse avondeter en dat is zoon nummer 2. Die lust bijna niets en als hij het wel lust dan is er wel iets anders waar hij over kan zeuren. Een weekje geleden besloten manlief en ik om er maar niet moeilijk over te doen en het maar te laten gaan. Hij zou vanzelf wel weer bijtrekken en gaan eten. Maar dan dus ook geen andere dingen meer tussendoor! Helaas werkte het niet echt. Er werd zo mogelijk nog minder gegeten. Op een avond had ik lang in de keuken gestaan om het iedereen weer naar de zin te maken. Weet niet meer precies wat ik toen gekookt had, maar ik weet wel dat er veel keus was. En zoonlief haalde overal zijn neus voor op.  (plaatje van het www) Toen kwam de heks in mij naar boven. Ik moest en zou hem aan het eten krijgen. Ik zag hem steeds witter worden, wallen onder de ogen, lusteloos. Het kon zo niet langer. Ik riep in mijn boze en wanhopige bui: "Pas maar op dat je geen scheurbuik krijgt!" "Wat is dat, mama?" vroeg zoonl...