Marleen's Wereld

Ik stop hem 5 euro toe. Hij pakt het gretig van me aan en bedankt me wel tien keer. "Gebruik het wijs," zeg ik terwijl ik hem recht aankijk. "Dat doe ik zeker, dat doe ik zeker," verzekert hij me. Ik rij weg met gemengde gevoelens. Heb ik hier goed aan gedaan? Vanuit een impuls gereageerd; het is niet altijd slim. Maar deze keer voelde ik dat het moest. We waren de boodschappen aan het inladen toen ik werd aangesproken door een lange man die wat krom liep. "Mevrouw, mag ik u wat vragen?" Hij wappert met een paar kaartjes voor mijn neus. "Natuurlijk!" reageer ik vriendelijk. De man heeft een prettig voorkomen. In één oogwenk raakt hij me. "Langs de Rijnkade zit het slaaphuis en voor vier euro kan ik er een nacht slapen en douchen en eten," vertelt hij snel. "Zou u mij willen sponsoren zodat ik er een nacht kan slapen?" Ik reageer sip en verontschuldigend. Want ik heb alleen mijn pinpas bij me. Ik heb bijna nooit contant geld op...

Zestig jaar geleden was het gebruikelijk dat men rookte. Sterker nog: het was 'gezond'. Menig mens werd aangespoord om vooral toch te gaan roken. Jaren geleden werd men op de voordelen van je kindje bij je dragen gewezen. De Baby Bjorn deed zijn intrede. Als we nu iemand zien roken vragen we ons vertwijfeld af: waarom? We weten met z'n allen dat het slecht is, dat het dodelijk is, zelfs in de derde graad kankerverwekkend. Ieder zijn eigen keus uiteraard (zolang ik er maar niet aan blootgesteld word). We hoeven hier niet over te discussiëren, we weten allemaal hoe het zit.  De feiten liggen op tafel en de onderzoeken zijn onomstreden. Als je de keuze maakt om wel te gaan roken, noem ik dat dom. Je moet het zelf weten, maar ik vind het dom. Ik kan het ook anders omschrijven dan is het minder pijnlijk om te horen: niet erg verstandig. Helpt dat? dom ( bijvoeglijk naamwoord, bijwoord )   1 met weinig verstand   Toen ik mijn eerste kind kreeg had ik nog nooit van een draagdo...

Wederom heb je moeten ervaren dat de wereld niet altijd even eerlijk is. Dat mensen om je heen niet goed nadenken over de gevolgen van hun acties. Over andermans gevoelens heen walsen. Ik ben niet zo opgevoed en zo heb ik jou ook niet opgevoed. We blijven geloven in de goedheid van anderen. Gaan nog steeds uit van het principe dat je een ander behandeld zoals je zelf behandeld zou willen worden. Dat wordt ook wel naïef genoemd door mensen die verbitterd zijn. Maar wij blijven kijken naar de mooie dingen in het leven. Om ons heen maar ook in andere mensen. Dat is de kracht die in jou zit, die in mij zit. We proberen dat door te geven aan anderen. En we hebben nog veel werk te verzetten. Laat je niet uit het veld slaan door andere mensen, lieverd. Samen gaan wij de wereld mooier maken. Dat is mijn belofte aan jou. Mijn lieve, grote, zorgzame, grappige en stoere puberzoon! Liefs, Mama

Vandaag met dochterlief naar de Ouders Natuurlijk Beurs geweest. Wat een verademing was dat! Het was er druk met vaders, moeders en vooral heel veel kindjes. Kindjes die rondliepen, in draagdoeken zaten of bij moeder aan de borst hingen. De sfeer was heel gemoedelijk. Niet zoals bij andere beurzen waar meteen getrokken en geduwd wordt. Waar je blij mag zijn als je aandacht krijgt van de verkoper. (de stand van www.samenbevallen.nl waar ik heerlijk heb gekletst met Facebookvriendinnetje Carina) Toen ik eenmaal thuis zat, nog steeds met een big smile op mijn gezicht van de heerlijke dag, schoot het me te binnen. Aandacht. Dat is het: Aandacht! De mensen die daar binnen waren, hadden aandacht voor hun kinderen, voor hun partners, voor hun medemens. De standhouders hadden aandacht voor hun klanten. Oprechte aandacht. Natuurlijk ook om te verkopen, maar ook oprechte aandacht ook als er niets verkocht werd. Moeders hadden aandacht voor hun kindjes terwijl ze borstvoeding gaven. Dat is tevens...

Het valt mij de laatste tijd op dat veel mensen sterk hun mening moeten geven. Niets mis mee om je mening te geven. Prima zelfs. Zo kan je tot mooie discussies komen, zinvolle vergelijkingen maken, tegenstelling ontdekken en misschien zelfs van elkaar leren. Maar een keer in de zoveel tijd komt er weer zo'n storm voorbij en dan móet die mening eruit. Deze wordt kracht bij gezet door stemverheffing, ongecontroleerde armgebaren en het liefst ook nog met stampvoeten. Ook in de geschreven wereld wordt er regelmatig met kracht geschreven. Hoofdletters, uitroeptekens en vooral veel woorden als: moet, het is zo, onzin, belachelijk, echt waar etc. Dat grijpt mij aan. Hiermee sluit je namelijk de deur naar een vriendelijke discussie. En kunnen wij niet juist leren van elkaars zienswijze, van elkaars ervaringen? En zeker niet minder belangrijk: wat leren wij onze kinderen hiermee? Dat schreeuwen of elkaar verbaal in een hoek duwen de norm is? Misschien ben ik de Moeder Theresa van de communi...

Ik ben bij vlagen een hele strenge moeder. Als ik mijn kinderen roep (we hebben er vier), wil ik ook dat ze meteen komen. Geen getreuzel, geen gepruts. Ik heb wel eens voor de grap gezegd dat het net is alsof je een hond africht  Voor de rest kunnen ze een potje bij me breken. We hebben uiteraard regels in huis anders is het niet leefbaar, maar er mag hier ook veel. Hut bouwen midden in de kamer? Gezellig! Verven op de ramen? Geen probleem! Apekooien met vriendjes? Prima! Maar wat schetst mijn verbazing? Mijn kinderen gaan liever "Ergens Anders" spelen. Ik snapte dat niet. Vroeger (ja, daar gaan we *grijns*) moest het bij ons in huis vaak stil zijn in verband met een studerende vader. Was geen probleem want wij leefden met name op straat. Manlief en ik vinden het erg belangrijk dat de kinderen thuis kunnen doen wat ze willen (binnen de marges uiteraard) en zo hun creativiteit en oplossingsvermogen kunnen ontwikkelen. Maar nee, ze gaan dus liever "Ergens Anders" spel...

Oei, dat is een lange tijd geleden! Maar ik heb niet stilgezeten. In tegendeel zelfs! Ben op zo'n beetje ieder vlak juist heel erg druk en dat voelt zo lekker. Zo langzamerhand krijg ik de boel hier weer op de rit en beleef ik er ook nog plezier aan. Dat is toch wel heel belangrijk, of niet? Ons meisje is vorige week voor het eerst gaan wennen op school. Een hele stap zo onder moeders vleugels vandaan. Gelukkig vond ze het erg leuk (ondanks dat ze niets gezegd heeft en niet wilde eten en drinken) en heeft ze ook erg veel zin in morgen en donderdag wanneer ze weer een half dagje mag oefenen. De drie jongens zijn ook goed bezig. Daar is minder nieuws onder de zon. Trouwens, over de zon gesproken...heerlijk hè, dit weer?! De deur kan weer open, de was naar buiten, de kinderen naar buiten. Genieten met een hoofdletter dus! En dus, omdat het Lente is, heb ik de voorjaarskriebels en moet alles opgeruimd worden. Inmiddels zijn er al 9 vuilniszakken met kleren, 4 dozen met oud papier en ...