Een ontmoeting
Ik stop hem 5 euro toe. Hij pakt het gretig van me aan en bedankt me wel tien keer.
"Gebruik het wijs," zeg ik terwijl ik hem recht aankijk.
"Dat doe ik zeker, dat doe ik zeker," verzekert hij me.
Ik rij weg met gemengde gevoelens. Heb ik hier goed aan gedaan? Vanuit een impuls gereageerd; het is niet altijd slim. Maar deze keer voelde ik dat het moest.
We waren de boodschappen aan het inladen toen ik werd aangesproken door een lange man die wat krom liep.
"Mevrouw, mag ik u wat vragen?" Hij wappert met een paar kaartjes voor mijn neus.
"Natuurlijk!" reageer ik vriendelijk. De man heeft een prettig voorkomen. In één oogwenk raakt hij me.
"Langs de Rijnkade zit het slaaphuis en voor vier euro kan ik er een nacht slapen en douchen en eten," vertelt hij snel. "Zou u mij willen sponsoren zodat ik er een nacht kan slapen?"
Ik reageer sip en verontschuldigend. Want ik heb alleen mijn pinpas bij me. Ik heb bijna nooit contant geld op zak.
"Geeft niet," zegt hij en stapt vrolijk verder.
Zijn helblauwe ogen en blonde lokken hadden iets vertrouwds. Ik zag aan zijn ogen dat hij drugs gebruikte en zijn adem verraadde een lauwwarm A.ldi biertje. Kon niet goed inschatten hoe oud hij was. 50? Het gebruik van nicotine, drugs en alcohol zorgen ervoor dat het bijna onmogelijk is om hem op ware leeftijd te schatten.
"Wie was die meneer?" vraagt mijn dochtertje.
"Die meneer heeft geen huis en hij vroeg of ik hem geld kon geven zodat hij ergens in een slaaphuis speciaal voor mensen zonder eigen huis kon douchen en slapen."
"Oh." Het zegt haar nog niet veel.
De boodschappen liggen inmiddels in de auto en ik loop terug om de kar terug te zetten. Ik kom langs een pinautomaat en besluit om te pinnen. In de naastgelegen toko koop ik snel een zak rijstkoeken zodat ik kleingeld heb. Met aan iedere hand een kind loop ik terug naar de auto. Zou hij nog ergens zijn? Mijn hart begint te bonken. Wat als ik hem nou niet meer zie? In de verste verte zie ik hem niet meer. Ik baal want ik voelde echt dat ik wat moest doen voor deze vrolijkerd.
Ik zet de kinderen in de auto, maak de gordels vast en stap zelf ook in. Voor me staat geen auto geparkeerd dus ik kan rechtdoor rijden. De kant op waar hij naar toe liep. En dan zie ik hem. Twee auto's van me vandaan! Ik duw op de claxon en roep hem.
"René, kom eens!"
Zwaaiend komt hij naar me toe.
"Ik heb snel gepind. Alsjeblieft."
Als ik even later weg rijd, zie ik hem niet meer. Zo snel als hij in mijn leven is gekomen, is hij ook weer verdwenen.
Liefs,
Marleen
"Gebruik het wijs," zeg ik terwijl ik hem recht aankijk.
"Dat doe ik zeker, dat doe ik zeker," verzekert hij me.
Ik rij weg met gemengde gevoelens. Heb ik hier goed aan gedaan? Vanuit een impuls gereageerd; het is niet altijd slim. Maar deze keer voelde ik dat het moest.
We waren de boodschappen aan het inladen toen ik werd aangesproken door een lange man die wat krom liep.
"Mevrouw, mag ik u wat vragen?" Hij wappert met een paar kaartjes voor mijn neus.
"Natuurlijk!" reageer ik vriendelijk. De man heeft een prettig voorkomen. In één oogwenk raakt hij me.
"Langs de Rijnkade zit het slaaphuis en voor vier euro kan ik er een nacht slapen en douchen en eten," vertelt hij snel. "Zou u mij willen sponsoren zodat ik er een nacht kan slapen?"
Ik reageer sip en verontschuldigend. Want ik heb alleen mijn pinpas bij me. Ik heb bijna nooit contant geld op zak.
"Geeft niet," zegt hij en stapt vrolijk verder.
Zijn helblauwe ogen en blonde lokken hadden iets vertrouwds. Ik zag aan zijn ogen dat hij drugs gebruikte en zijn adem verraadde een lauwwarm A.ldi biertje. Kon niet goed inschatten hoe oud hij was. 50? Het gebruik van nicotine, drugs en alcohol zorgen ervoor dat het bijna onmogelijk is om hem op ware leeftijd te schatten.
"Wie was die meneer?" vraagt mijn dochtertje.
"Die meneer heeft geen huis en hij vroeg of ik hem geld kon geven zodat hij ergens in een slaaphuis speciaal voor mensen zonder eigen huis kon douchen en slapen."
"Oh." Het zegt haar nog niet veel.
De boodschappen liggen inmiddels in de auto en ik loop terug om de kar terug te zetten. Ik kom langs een pinautomaat en besluit om te pinnen. In de naastgelegen toko koop ik snel een zak rijstkoeken zodat ik kleingeld heb. Met aan iedere hand een kind loop ik terug naar de auto. Zou hij nog ergens zijn? Mijn hart begint te bonken. Wat als ik hem nou niet meer zie? In de verste verte zie ik hem niet meer. Ik baal want ik voelde echt dat ik wat moest doen voor deze vrolijkerd.
Ik zet de kinderen in de auto, maak de gordels vast en stap zelf ook in. Voor me staat geen auto geparkeerd dus ik kan rechtdoor rijden. De kant op waar hij naar toe liep. En dan zie ik hem. Twee auto's van me vandaan! Ik duw op de claxon en roep hem.
"René, kom eens!"
Zwaaiend komt hij naar me toe.
"Ik heb snel gepind. Alsjeblieft."
Als ik even later weg rijd, zie ik hem niet meer. Zo snel als hij in mijn leven is gekomen, is hij ook weer verdwenen.
Liefs,
Marleen
Wat een prachtig gebaar. Nu maar hopen dat ie het daar ook echt voor gebruikt heeft. Ach, eigenlijk wil je dat ook niet weten, het idee dat je iemand hebt kunnen helpen is al mooi genoeg!
BeantwoordenVerwijderenWat een lieve goede daad.
BeantwoordenVerwijderenik kan ze ook niet zomaar afwijzen als ze me aanspreken. Zou een doos vol (zelfde) krantjes hebben inmiddels dus geef wel altijd wat maar laat het krantje achter, kunnen ze dat nog eens verkopen ;). en tja....een dubbel gevoel, besteden ze het wijs? ik weet het niet, wil ik het weten? misschien wel, misschien ook niet, ik kan immers niet alle problemen de mijne maken toch? ik kan t kleine bedrag missen, en vertrouw op het goede in de mens.....althans....daar kies ik voor ;).
BeantwoordenVerwijderenleuk dat je meedoet aan mijn give away! die koe is toch geweldig! succes
groetjs
lynda
Lief van je!! En wat je hart je als eerste ingeeft is immers het beste.......
BeantwoordenVerwijderen