Koekje van eigen deeg

In ons huishouden bevind zich één dwarse avondeter en dat is zoon nummer 2. Die lust bijna niets en als hij het wel lust dan is er wel iets anders waar hij over kan zeuren.

Een weekje geleden besloten manlief en ik om er maar niet moeilijk over te doen en het maar te laten gaan. Hij zou vanzelf wel weer bijtrekken en gaan eten. Maar dan dus ook geen andere dingen meer tussendoor!

Helaas werkte het niet echt. Er werd zo mogelijk nog minder gegeten.

Op een avond had ik lang in de keuken gestaan om het iedereen weer naar de zin te maken. Weet niet meer precies wat ik toen gekookt had, maar ik weet wel dat er veel keus was. En zoonlief haalde overal zijn neus voor op.








 (plaatje van het www)







Toen kwam de heks in mij naar boven. Ik moest en zou hem aan het eten krijgen. Ik zag hem steeds witter worden, wallen onder de ogen, lusteloos. Het kon zo niet langer.

Ik riep in mijn boze en wanhopige bui:

"Pas maar op dat je geen scheurbuik krijgt!"

"Wat is dat, mama?" vroeg zoonlief met een klein stemmetje want alles wat met ziektes te maken heeft, vindt hij gruwelijk.

"Dan krijg je niet genoeg goede voedingsstoffen binnen en dan gaat je buik scheuren," siste ik hem toe. "En je groeit ook niet!"

Los van het feit dat deze uitleg en toezegging kant noch wal raakten, was dit uiteraard ook niet echt verantwoord. Maar...het had wel het juiste effect! Meneertje begon meteen te eten bij het vooruitzicht van een gescheurde buik met veel bloed en het altijd klein blijven.



En toen kwam vanochtend...

"Mam, deze broek is te klein!"

"Dan doe je die aan."

Na die gepast te hebben:

"Die is ook te klein."

"Dan doe je die bruine aan, die had je vorige week nog aan."

"Mam?"

"Ja?"

"Die is ook te klein!" En hij houdt triomfantelijk zijn been voor mijn neus.

"Uhh, ja, dat kan echt niet meer," en geef hem een broek die een maat groter is. "Je hebt een groeispurt gemaakt."

Met de handen in de zij keek hij mij beschuldigend aan.

"Zie je nou wel dat ik gewoon groei! En ik krijg ook geen scheurbuik!"



*oeps, dat was een koekje van eigen deeg*




Liefs,


Marleen

Reacties

  1. Leuk he, zo'n soort eho! Maar fijn dat hij groet. En eet. Ik herken het probleem oor, moeilijke (niet) eters..

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Haha, wat is een eho?? Welke kunstjes trek jij uit de kast om ze aan het eten te krijgen?

      Verwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Geen excuses, geen gecancel maar liefde

Wat doe ik voor tien uur?

Kerstkaarten